خوددرمانی مدیریتی در سازمان‌ها؛ خطری خاموش که آینده کسب‌وکار را تهدید می‌کند

صنعت ساخت‌وساز خصوصی ایران در آستانه تحولی تاریخی قرار دارد. چالش‌های سیستم‌های مدیریت پروژه سنتی و جزیره‌ای، از جمله تاخیرهای پرهزینه، فرار مالی و تصمیم‌گیری‌های نادرست، بیش از پیش سودآوری و بقای این شرکت‌ها را تهدید می‌کند.

درک رایج از کنترل پروژه، غالباً به جمع‌آوری داده‌های گذشته و گزارش‌دهی عملکردهای تاریخی محدود می‌شود. این مقاله با استناد به نظریات جیمز پی. لوئیس، از صاحب‌نظران برجسته حوزه مدیریت پروژه، استدلال می‌کند که ماهیت حقیقی کنترل پروژه، نه در مرور گذشته، بلکه در پیش‌بینی و تأثیرگذاری فعال بر آینده پروژه نهفته است.

دوران‌های رکود اقتصاد ساختمانی همواره با فشارهای مالی و کاهش تقاضا همراه است. در چنین شرایطی، موفقیت پروژه‌های ساختمانی به شدت به کیفیت مدیریت پروژه وابسته است؛ چرا که تصمیم‌های استراتژیک در حوزه بودجه‌بندی، زمان‌بندی، منابع و ریسک‌ها می‌تواند تفاوت میان به‌صرفه بودن یا زیان‌دهی یک پروژه را رقم بزند. مدیران پروژه با تحلیل دقیق از چشم‌انداز بازار، شناسایی فرصت‌های بهبود و به‌کارگیری ابزارهای مدیریت مدرن، می‌توانند چرخه‌های پروژه را به شکل بهینه‌تری هدایت کنند و از انقباض ظرفیت و نقدینگی جلوگیری نمایند.

صنعت ساخت‌وساز با چالش‌هایی مانند اتلاف منابع، تأخیر در تحویل، و ضعف همکاری میان ذی‌نفعان مواجه است. رویکردهای ساخت‌وساز ناب (Lean Construction) و تحویل یکپارچه پروژه (IPD) با هدف افزایش بهره‌وری، حذف اتلاف‌ها و تمرکز بر ارزش‌آفرینی برای کارفرما مطرح شده‌اند.